Aloes – roślina lekarska, która wydaje się nam bardzo znana. Otóż w wielu lokalach kultywuje się aloes w doniczkach. W sytuacji potrzeby sięga się po liści, rozgniata się go, kładzie m.in.. na otoczenie dotknięcia i… zgotowane. Można też wykorzystywać w motywach terapeutycznych nalewki na aloesie. W opowieściach naszych seniorek okazuje się ta roślina jako panaceum. Jaka jest w takim przypadku prawda o aloesie? Aloes (Aloe) jest gruboszowatą byliną z familie liliowatych.
Połyskuje w tej brygadzie ok. 275 rodzai aloesów zakrywających krzaki, drzewa i rośliny zielne.
Jako stereotypowy sukulent, aloes doskonale zharmonizował się do dokuczliwych warunków roślinności z ograniczoną ilością wody. Może wskutek tego – jako flora pustynna – przeżyć długie okresy suszy i gorąców dzięki zawartym w listowiach rośliny zbiornikom wypełniającym się wodą przez okres 3-5 lat. Zawarta w pojemnikach woda naprawia się w tym czasie w zwyczajny roślinny żel.
Wśród mnóstwa gatunków aloesów przebadano dość dogłębnie 29 odkrywając ich cechy medyczne. Mają je m.in..: aloes rozgałęziony (Aloe arborescens) narastający nade wszystko w Afryce Południowej i Wschodniej, na Półwyspie Arabskim, na Madagaskarze i Sokotrze, aloes afrykański (Aloe africana), aloes uzbrojony (Aloe ferox), Aloe perryi, Aloe chinensis, Aloe spicata, Aloe saponaria.
Najszerzej użytkowanym w lecznictwie i wytwórczości aneksów jest jednak Aloe vera (Aloe barbadensis). Kultywuje się go głównie w południowych stanach Ameryki Borealnej (rejony Teksasu nad Rio Grande), w Meksyku, na Antylach, w Australii, bodaj jest zarówno spotykany w innych częściach świata (Indie, Cejlon, Filipiny, Tajwan).
Surowcem pozyskiwanym z aloesu jest głównie miąższ, zawarty w szarozielonych, grubych, mięsistych, mieczowatych liściach. Miąższ jest galaretowaty, jasnozielony. Z aloesu kupuje się też pulpę aloesową, w skład której wstępuje prócz miąższu i soku zarówno karnacja wierzchnia listowi. Oba surowce – miąższ z sokiem (alona) i papka aloesowa mają inne cechy. Z tego względu tak główne jest to odróżnienie.
Miąższ nabywa się przez gorliwe nabranie listowi ze karnacje. Po kilkakrotnym płukaniu masy i wyduszeniu sięga się cnotliwy żel aloesowy wyzbyty gorzkiego i silnie przeczyszczającego soku nazywanego alona, w zestaw którego wchodzą związki: aloina (żółta ociekaj obecna w kanalikach liści), która jest C-Glukozydem aloeemodynoantronu czy też barbaloina, i które obejmuje miazga aloesowa ( w przeciwieństwie do cnotliwego miąższu).
Aloes jako flora medyczna znany był od starożytności. W wielu rejonach globu roślina ta zaklepała miano „zielonego lekarza”. Stosowano go do leczenia ran, balsamowania zwłok, wyrobu farb tudzież jako żywego środka przeczyszczającego. Sokiem z aloesu posługiwali się jednocześnie Grecy jak i Arabowie oraz Żydzi. Jego nazwa arabszczyzna znaczy ot tak „kwaśną, świetlistą substancję”. W Afryce plebsy wędrowne do tego dziś określają aloes „lilią pustyni”. Według antycznych Egipcjan „krew” aloesu uzupełniała magie, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność. Z tego powodu określali ją „rośliną nieśmiertelności” i umieszczali w kurhanach zmarłych faraonów. Krzysztof Kolumb pryskał dniami i nocami aloes na swoje morskie wyprawy i wciąż mu nazwę „lekarz w doniczce”, a Mahatma Ghandi użytkował go w okresach postów zarazem jako posiłek tudzież środek do klarowania organizmu. Dziś aloes jest respektowany za„królową flor leczniczych”.
Studiowania akademickie kierowane w przeszłych dziesięcioleciach potwierdziły lecznicze własności aloesu. Zawdzięcza je je zestawowi – niebywale zasobnemu w przeróżne mieszanki.
Co wskutek tego obejmuje aloes?
Głównie liście aloesu obejmują miąższ kreujący się w 96% z wody. Drugie 4% – to mazie o stwierdzonej aktywności biologicznej, a wyróżniono ich z okładem 270. Jest Aloe vera barbadensis niebywale majętnym źródłem białek znajdujących się w postaci aminokwasów (czyli w formie najprostszej, najłatwiej przyswajalnej). Znajduje się w nim dziewięć z dziesięciu nieodzownych śmiertelnikowi aminokwasów egzogennych (oprócz tryptofanu). Są to przede wszystkim: histydyna, leucyna, lizyna, fenyloalanina, arginina, metionina, treonina, tryptofaniwalina. Takie bogactwo wybitnych substancji kalorycznych jest wybitnie rzadkie pośród flor.
Miąższ zawiera duże ilości witamin począwszy od ß-karotenu, witamin: C, B1, B2, B3, po mniejsze ilości kolejnych (w tym B12). Znajduje się w nim też szereg biopierwiastków: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, cynk, siarka, żelazo a także śladowe ilości krzemu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, świdra, glinu, litu, chromu, molibdenu, boru, cyny. Sok z aloesu zawiera także sojusze glikozydowe – aloinę, aloinozydy A i B, aloemadynę, żywice, śluzy, biostymulatory (biostymina).
Niesłychanie drogocennym modułem aloesu są fermenty (np.. bradykinaza), mono, bi- czy też polisacharydy względnie ich pochodne (np.. glukoproteiny), posiadające zręczność sprzęgania się z białkami błon komórkowych i osocza. Najważniejszymi tymczasem komponentami są cząsteczki cukrowe o długich łańcuchach – mukopolisacharydy, m.in.. acemannan (doskonały immunostymulator wzniecający makrofagi).
Taki zestaw aloesu sprzyja niezmiernie wielodziedzinowemu działaniu na ludzki organizm, zwłaszcza, że twór to do czynienia z rezultatem synergetycznym (współdziałaniem całego szeregu fragmentów potęgujących efekt terapeutyczny).
Jakie są doniosłe okręgi funkcjonowania aloesu?
Odnawia równowagę kwasowo-zasadową w tworze zaburzoną niepożądanym żywieniem się.
Intensyfikuje znacznie moc układu odpornościowego. Składniki Aloe vera, zwłaszcza acemannan i glukomannan (pobudzają aktywność makrofagów destruktywnych bakterie i wirusy makrofagi możliwie starzenia się tworu stają się mniej aktywne; aktywacja ich odbywa się m.in.. poprzez glukomannan, który przyłącza się do makrofagów w specjalnych otoczeniach na ich powierzchniach wzmagają ilość leukocytów we krwi, przeciwdziałają autoimmunologicznym ripostom tworu, powodują wzrost wytwórczości substancji regenerujących riposty immunologiczne – interferony i interleukiny, dopisują fabrykacji dysmutazy nadtlenkowej i glutationu, aktywizują limfocyty T (m.in.. przez tzw. aloektyny).
Destyluje i odtruwa organizm z toksyn endo- i egzogennych,
Zapobiega zaburzeniom przemiany myśli.
Rewitalizuje prawidłową florę bakteryjną w układzie pożywnym i działa aseptycznie na „złe” bakterie.
Upraszcza toki defekacyjne (wypróżnianie się) poprzez nawodnienie mas kałowych.
Regeneruje układ rozgorączkowany.
Odtruwa i stymuluje wątrobę i hamuje biegi degeneracyjne tego kluczowego narządu.
Przeciwdziała osiedlaniu się głazów nerkowych.
Przeciwdziała zapaleniom banalnie zgłębiając do głębokich szycht cery i błon śluzowych.
Przyśpiesza gojenie się ran – żel aloesowy aktywizuje fibroblasty odpowiedzialne za gojenie się cery i membran śluzowych (fibroblasty są to następujące cele tkanki łącznej przetwarzające mazie, które budują „rusztowanie” tkanek); zaktywizowane fibroblasty reprodukują się błyskawiczniej i delegują sygnały pobudzające wzrost naczyń krwionośnych) podzespoły żelu – auksyna i gibeleryna – zarówno pobudzają przyśpieszenie zabliźniania się rany.
Uzupełnia krążenie krwi.
Kształtuje przyswajalność witamin i innych mazi (w porównaniu z wodą) w przewodzie pokarmowym
Działa bakterio-, wiruso- i grzybobójczo.
Ożywia i energetyzuje organizm.
Z mnóstwa produktów aloesowych dostępnych na rynku najczęściej możesz spotkać:
produkty do stosowania zewnętrznego w formie maści, żeli, balsamów itp.,
towary do stosowania wewnętrznego:
Przy wyborze towarów z aloesem wypada skupiać uwagę, czy jest on sygnowany prze Międzynarodową Radę Teoretyczną ds. Aloesu – Iasc, która stoi na opiek jakości i zawartości składników zawartych w preparatach aloesowych. Jest to wyjątkowo doniosłe, bo na rynkach kompletnego świata jest mnóstwo towarów zawierających aloes. Ogólnoświatową wartość ich dystrybucji określa się na ok. 110 miliardów dolców (rocznie) z inklinacją narastającą. Z tej sumy wyłącznie 6 miliardów dolarów przysługuje na materiały zatwierdzone do obrotu poprzez Iasc.
Znana jest opinia jednego z przedstawicieli Iasc, który powiedział: „Gdyby wszelkie produkty określone przez fabrykantów określeniem aloesowych obejmowały promowane minimum 15%, wynikałoby, iż na całym globie nie ma aż tyle aloesu”.
Wniosek jest prosty: spora część dostępnych preparatów jest zbytnio rozwodniona, nadto przetworzona i za bardzo biedna w rzeczywisty miąższ aloesowy, żeby działać efektywnie.
Z tego powodu przy zakupie apendyksów aloesowych wskazane jest, abyś zdawał sobie sprawę przebiegające wskazówki:
produkt powinien posiadać afirmację (znak jakości) Iasc,
terminologia wykorzystywana w opisach produktów
„100% aloe vera” niekoniecznie znaczy stan praktyczny, ponieważ jeżeli na liście komponentów na pierwszym miejscu podmienia się wodę, to produkt taki obejmuje 50-80% wody (w dodatku jaką wodę?),
„liofilizacja”, „koncentrat” – znaczy, iż produkt obejmuje 50-99% wody,
smak – czysty żel i sok mają lekko obcesowy gust przeciętny dla aloe vera, co przytakuje słuszność i higienę materiału.
Wskazane jest wiedzieć nadto, że woda dopisywana do materiałów jest zdawkową wodą wodociągową o uszkodzonej strukturze, w przeciwieństwie do strukuryzowanej wody zawartej w zwyczajnym soku czy miąższu aloesowym.
Przyuważyć powinno się na to, iż nie wszystkie aneksy zawierające aloes można zalecać przy niektórych schorzeniach, mimo niezmiernie wielopoziomowego leczniczego funkcjonowania aloesu (chodzi dając za przykład. o to, czy niektóre roztwory aloesu z innymi fragmentami można używać w dolegliwościach wątroby, woreczka żółciowego, zapaleniu pęcherza, przy nadziei i wylewach wewnętrznych).
